
ریشهی تضاد میان «آنچه جهان میبیند» و «آنچه واقعاً رخ میدهد» دقیقاً در سیاست قدرت در روایتسازی جهانی نهفته است.جایی که سینما و جشنوارههای بینالمللی، نه فقط عرصهی هنر، بلکه ابزاری برای بازتولید نظم فرهنگی و سیاسی جهان غرباند.

سیاست حافظه در صهیونیسم، تلاشی است برای کنترل معنای تاریخ.
این سیاست نه تنها روایت گذشته را مهندسی میکند، بلکه افق قضاوت اخلاقی امروز را نیز تعیین میکند.
به بیان دقیقتر، اسرائیل با ساختن حافظهای جهانی از رنج یهودیان، مرزهای مشروعیت اخلاقی خود را چنان گسترش داده که خشونت امروز را در دل همان حافظه پنهان کرده است.
